بنا به برنامه توسعه شهرک خاوران و در قالب برنامههای جامع شهری، قرار است جاده تدارک دیده شده برای اتصال بزرگراه تبریز-تهران به میدان بسیج از میان این مجموعه بگذرد.
به گزارش باش خبر وبه نقل از آناج، خلعتپوشان، مجموعهای کشاورزی آموزشی در ابتدای جاده تبریز باسمنج (بلوار شهدای غواص) متعلق به دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز است که نام خود را از برج تاریخی “خلعتپوشان” محصور در خود گرفته است. این مجموعه از سال ۱۳۴۵ در مالکیت دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز بوده و با اقدامات انجام شده در طی بیش از ۵ دهه، به مرکز ارزشمندی از گونههای متعدد درختان و گیاهان و مرکز تحقیقات باغی، زراعی و دامیتبدیل شده است که در کمتر دانشکده کشاورزی در سطح کشور وجود دارد.
این دره سرسبز با توسعه شهری در دو دهه اخیر به تدریج در محدوده شهری قرار گرفته است. وجود منطقهای سرسبز با تنوع گیاهی و با کاربرد آموزشی-تاریخی فرصت مغتنمیرا در اختیار دانشگاه و فضای شهری قرار میدهد که در کنار هیاهوی شهری، سازههای بتنی و راه و جادهسازی در حفظ و توسعه فضای سبز، تنفس شهر، آموزش و گردشگری مثمر ثمر واقع شود.
اما این فرصت میتواند اسیر توسعه غیر محیط زیست محور شهری و توسعه راه و جاده قرار گیرد. بنا به برنامه توسعه شهرک خاوران و در قالب برنامههای جامع شهری، قرار است جاده تدارک دیده شده برای اتصال بزرگراه تبریز-تهران به میدان بسیج از میان این مجموعه بگذرد.
عبور چنین جادهای با مشخصات فنی ارائه شده از سوی شهرداری باعث تخریب مساحت قابل توجهی از این اراضی سرسبز و نیز مهمتر از آن تقسیم دره بکر خلعت پوشان به دو بخش در غرب و شرق جاده خواهد شد که به تدریج این زخم روبه گسترش، به تهدید جدی برای کل مجموعه و از بین رفتن این فضای آموزشی و خسارت جبران ناپذیر محیط زیستی برای شهر خواهد شد. از جمله یک رشته قنات فعال که در داخل دره قرار دارد دچار تخریب و نابودی خواهد شد.
در کلانشهر تبریز که به شهر آسمانخراش یا شهر بتنی معروف شده است، حفظ فضاهای سبز طبیعی موجود اولویت اصلی توسعه شهری باید قرار گیرد و نباید در مسیر توسعه و تحت پوشش برنامههای توسعهای، سخاوتمندانه مجموعهای سبز و پویا را زیر آسفالت ریزی و جاده سازی برد.
با توجه به این خطر زیستمحیطی، لازم است تجدیدنظر در طرحهای توسعهای در دستور کار مسئولان شهرداری قرار گیرد و یا طرحهای توسعهای با کارشناسی محیطزیستی همه جانبه و قوی در اجرا با تغییراتی همراه شود که کمترین خسارت به مجموعه خلعت پوشان وارد شود. این امر نیازمند تجدیدنظر در طرحهای ارائه شده و لحاظ تمام جوانب امر است، حتی اگر منجر به صرف زمان و هزینه بیشتری شود.