بودن بهتر از نبودن، خاصه در انتخابات
کمتر از دو روز به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای اسلامی شهر و روستا باقی مانده است، انتخاباتی که مشارکت ما نه تنها سرنوشت‌مان را برای چهار سال آینده مشخص می‌کند، بلکه آثار درازمدت آن سال‌ها بر روح و روان جامعه باقی می‌ماند.
رای دادن یک «حق» است که در صورت تمایل می‌توانیم از آن استفاده کنیم. بی‌تردید شرکت در انتخابات، یک رفتار دموکراتیک است و کسی نمی‌تواند ما را مجبور کند که رای بدهیم یا رای ندهیم اما می‌توانیم در مورد تصمیم خود فکر کنیم و آن را به بحث بگذاریم.
رای هر فرد اگرچه در ظاهر تک رای است و تصمیمی شخصی است و هر فردی مختار است که براساس سلایق و دیدگاهش به کاندیدای مورد نظرش رای دهد اما با اندکی تامل می توان ملاحظه کرد که آثار رای من در زندگی اقتصادی، اجتماعی و فردی تک تک افراد جامعه کاملا مشهود است و به عبارتی رای امروز من و انتخابم، سرنوشت فردای ملتی را رقم می زند و به عبارتی ما چون کشتی نشستگانیم که سوراخ کردن فردی ولو جای خود، به بهای جان تمام کشتی نشستگان تمام می شود.
شرکت در انتخابات گامی در مسیر دموکراسی
هیچ کشوری از روز اول تاریخ به طور کامل دموکراتیک نبوده است، کشور ما هم برای رسیدن به امکان انتخاب، بهای زیادی داده است. با این وجود فرآیند دموکراسی، فرآیندی است که به آرامی رخ می‌دهد و لازم است مردم با حقوق و وظایف شان در یک نظام مردمسالار آشنا شوند و آرام‌آرام به سوی شرایط ایده‌آل اجتماعی حرکت کنند.
فرهنگ آکسفورد واژه Democracy را به این شکل تعریف می‌کند: «یک روش حکومتی است که در آن مردم قدرت انتخاب حاکمان خود را دارند»، در این تعریف، حضور مردم و انتخابات، از مهم‌ترین نمادهای یک نظام مردمسالار است؛ شرایط در هیچ کشوری ایده‌آل نیست اما حضور مردم باعث می‌شود که یک کشور به تدریج به ایده‌آل نزدیک شود و در مقابل هر رای خاموش، رسیدن به بلوغ کامل سیاسی را کند می‌کند.
انتخابات و رای گیری بازوی اصلی دموکراسی ست و اکثریت مردم یک جامعه اگر عاقل و آگاه باشند، نه به خاطر یک حزب یا یک فرد که به خاطر فردایی بهتر و باثبات، دموکراسی و مسوولیتی که حس می کنند رای خواهند داد و به عبارتی شرکت در انتخابات اولین قدم برای رسیدن به دموکراسی و تغییر براساس خواست و منافع جمعی است.
آثار درازمدت رای دادن بر احوال جامعه و فرد
فکر می‌کنید رای ندادن گزینه خوبی است؟ بعد از آن که رای ندادید چه کار خواهید کرد؟ رای ندادن شما چه اثر ملموسی بر جامعه و زندگی شخصی شما خواهد گذاشت؟ آیا با پایین آمدن درصد مشارکت وضعیت اقتصادی و معیشت بهبود می یابد؟ آینده فرزندان تان تضمین می شود؟
در کتاب کلیات علم اقتصاد، نوشته پروفسور «منکیو» استاد دانشگاه هاروارد، آمده است: «افراد عاقل به حاشیه فکر می‌کنند.» او این جمله را به عنوان یکی از اصول ده‌گانه اقتصاد در نظر می‌گیرد.
اگر قرار باشد برای تعطیلات آخر هفته، بین شرکت در مهمانی و درس خواندن یکی را انتخاب کنیم، تمام فاکتورها به نفع مهمانی است و درس خواندن در محیطی کسل کننده، عاقلانه نیست اما خوشی مهمانی، گذراست در حالی که درس خواندن می‌تواند آینده ما را به طور کامل متحول کند.
تاثیر نرفتن پای صندوق، البته اگر تاثیری داشته باشد، گذراست؛ بعد از یک ماه دیگر کسی از تعداد رای‌های رئیس‌جمهور منتخب حرف نمی‌زند اما تاثیر آراء اخذ شده بیش از چهار سال دوام دارد و به بیانی شرکت در انتخابات، انتخابی عاقلانه‌تر است چرا که اثرش دوام بیشتری دارد.
میزان رای ملت است
جمهوری اسلامی ایران که با خیزش مردم و به رهبری امام خمینی تاسیس شد، بنیانگذار این نظام اسلامی به رای مردم برای ایجاد تحول به عنوان یک اصل غیرقابل انکار می‌نگرد؛ رهبر معظم انقلاب نیز در تبیین اهمیت رای مردم فرموده‌اند: «در مکتب سیاسی امام، رای مردم به معنای واقعی کلمه تاثیر می‌گذارد و تعیین‌کننده است. این، کرامت و ارزشمندی رای مردم است.»
ایشان فرموده‌اند: «حق رای در جمهوری اسلامی مخصوص مسلمانان نیست، مخصوص یک عده‌ای از مسلمانان، یک مذهب خاص نیست، مال همه است».
بنابراین ابزار تحول در جامعه اسلامی منحصر به قشر یا بخشی از جامعه نیست بلکه تمامی آحاد شهروندان در نظام مردمسالار دینی ایران قادرند از این وسیله برای ایجاد تحول بهره گیرند و هر ایرانی یک رای دارد و عدالت و برابری محض میان زنان و مردان، پیر و جوان و همه شهروندان با هر سطح تحصیل و هر دین و مذهبی در این مورد وجود دارد.
فقط نیم ساعت!
بارها و بارها این جمله را شنیده‌ایم «فلان شخص طی چهار سال مسوولیت، برای کشور چه کار کرد؟» ما طی چهار سال برای کشور چه کار می توانیم انجام دهیم؟ آیا انداختن یک رای در صندوق، آن قدر کار دشواری است که به استدلال‌های منطقی و دلایل محکم آکادمیک نیاز داشته باشد؟ آیا برای همه تصمیم‌هایمان ماه‌ها فکر می‌کنیم؟ آیا نمی‌خواهیم برای توسعه مردم‌سالاری در کشور، هر چهار سال یک بار،
فقط کافیست نیم ساعت وقت بگذاریم؟ فقط نیم ساعت!
//ایرنا
