هر که عاشق شد، معلم می‌شود
معلمی شغل نیست، عشق،هنر، ذوق، ایثار و فداکاری است؛ وظیفه‌ای بس ارزشمند در اسلام؛ چون نخستین معلم، خداوند متعال است که فرمود: «الرحمن، علم القرآن» خداوند رحمان قرآن را به انسان آموخت
معلمی عشق است و عاشقی؛ این هنر را خداوند متعال به رسولان خود و رهروان راه آنها یعنی معلمان تفویض کرده است، #معلمی سوختن است، سوختنی که می سوزد ولی نمی سوزاند، هدایت می کند گمراه نمی سازد و سلام و درود او همچون رایحه اش جهانگیر؛ #معلم چراغ هدایت و نجات است.
در قدرت و توان هیچ کس نیست که #مقام و ارزش معلم را بشمارد، چنان که هیچ کس را یارای آن نیست که فعل ایزد بستاید یا نقش عظیم #رسولان_الهی را بر کاغذ بنشاند.
از این رو، خداوند متعال نسبت به شان و مقام عالم و متعلم عنایت خاصی مبذول داشته و آنان را بر سایر طبقات ممتاز ساخته است، او به شخصیت آنان ارج نهاده و برای آنان امتیاز ویژه ای قایل شده است.
#پروردگار_عالم، دانش و معرفت را از لحاظ شرافت و ارزش در اوج همه مراتب و مقامات قرار داد و با نخستین کلام خویش (علم و بینش ) بر حضرت آدم ابوالبشر (ع) منت نهاد؛ «و علم آدم الاسماء کلها » (بقره ۳۱) در نخستین سوره ای هم که بر پیامبر خاتمش حضرت محمد (ص) فرو می فرستد ارزش نعمت علم و دانش را بازگو کرده و خود را نخستین معلم عالم وجود قلمداد می کند.
«اقرا و ربک الاکرم الذی علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم. » (علق: ۴ و ۵) در برخی دیگر از آیات نیز به صراحت، #برتری_معلمان را بر سایر خلق برمی شمارد و آنان را بر تارک تمام طبقات مردم قرار می دهد؛ «قل هل یستوی الذین یعلمون و الذین لایعلمون انما یتذکر اولوالالباب » بگو آیا کسانی که می دانند و کسانی که نمی دانند یکسانند تنها خردمندانند که پندپذیرند. (زمر: ۹)
در زمینه اهمیت کار معلمی همین بس که او فرمود: «من احیاها فکانما احیا الناس جمیعا» (مائده: ۳۲)؛ هر کس نفسی را زنده کند به واقع، تمام جهانیان را زنده گردانیده است؛ با توجه به اینکه زنده کردن روح و دل آدمی به علم و دانش برتر از زندگی بخشیدن به بدن مادی است و همین افتخار برای معلم بس که اگر تا قیامت بدان مباهات کند برازنده اوست.
دومین معلم، #پیامبر_اکرم است که فرمود: من معلم برانگیخته شده ام و ائمه اطهار و بزرگان دین نیز هر یک معلمانی برجسته و راهنمایانی بس شایسته بوده اند. در عظمت منزلت و مقام معلم همین کافی است که بزرگ ترین معلم جهان بشریت حضرت رسول اکرم(ص) به این ویژگی خود افتخار می کرد. آن حضرت چنان برای معلمان و مقام ارجمند آنان ارزش قائل بود که در دعاهایش می فرمود: «اللهم اغفر للمعلمین و اطل اعمارهم و بارک لهم فی کسبهم» (کشف الخطا، ج۱، ص۴۸) خداوندا! معلمان را بیامرز و عمر طولانی به آنان عطا فرما و کسب و کارشان را مبارک گردان.
پیامبر گرامی اسلام می فرمایند: «تمامی جنبندگان روی زمین و ماهیان دریا و هر موجود زنده ای در فضا و همه اهل آسمان و زمین برای معلمی که نیکی به مردم بیاموزد طلب آمرزش می کند. در مقام و جایگاه رفیع معلم همین بس که حضرت علی (ع) می فرمایند: «علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا» کسی که به من یک حرف بیاموزد مرا بنده خود کرده است.
