عضو هیأت مدیره‌ی انجمن هیدرولوژی ایران در تشریح وضعیت آب شرب تبریز گفت: ۴۰ درصد از شهرها و ۳۲ درصد از روستاهای استان، تاحدودی با تنش آب شرب مواجه هستند.
ابوالفضل مجنونی هریس در گفت‌وگو با خبرنگار اظهار کرد: آب شرب تبریز از سه منبع مختلف تامین شده که حدود نیمی از آن از محل سد نهند و چاه های زیرزمینی و کمی بیش از نصف آن از خارج استان انتقال یافته و در طی سال های گذشته با افزایش جمعیت و تقاضای آب شرب، شهرک های مختلفی همچون شهرک خاوران، برای شهر ضمیمه و اضافه شده‌اند.
وی خشکسالی‌ها، افت کمّی و کیفی منابع مرتبط و کاهش توان آبدهی آبخوان ها را محدودیت جدی تامین آب شرب تبریز دانسته و گفت: بررسی ها نشان دهنده‌ی افزایش ۳۴ میلیون متر مکعبی نیاز آب شرب از سال ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ بوده اما ظرفیت تولید آب شرب در مدت مشابه ۱۷ میلیون متر مکعب زیاد شده و مقایسه این دو عدد، عدم مطابقت ۵۰ درصدی تولید آب و افزایش تقاضا را نشان می‌دهد.
این عضو هیأت مدیره‌ی انجمن هیدرولوژی ایران ادامه داد: در سال جاری نیاز سالانه‌ی آب شرب تبریز به علاوه‌ی باسمنج، سردرود و خسروشاه در حدود ۱۶۸ میلیون متر مکعب و ظرفیت تولید آن ۱۶۰ میلیون مترمکعب برآورد شده که حدود هشت میلیون مترمکعب، کمبود و کسری وجود داشته اما در حالی که این رقم برای سال گذشته ۶.۵ میلیون مترمکعب بود.
وی در خصوص قطعی آب تبریز خاطرنشان کرد: امسال به دلایل مختلفی ازجمله افزوده شدن چندین حلقه چاه زیرزمینی، قطعی های آب کاهش یافته اما پیش‌بینی آینده، نیازی به تعمق و تامل ندارد چرا که عدم قطعی آب شهر به دلایل دیگری از جمله تعطیلی بسیاری از مراکز خدماتی، آموزشی و تفریحی به دلیل قرنطینه و کنترل ویروس کرونا بوده و کم‌کم با عادی شدن بیماری کرونا و از بین رفتن ترس مردم، مصرف خانگی هم شوک را پشت سر گذاشته و به روال عادی برگشته است.
این عضو هیأت علمی گروه علوم و مهندسی آب دانشگاه تبریز در رابطه با وضعیت سدهای استان بیان کرد: وضعیت سدهای تامین کننده‌ی آب مصرفی تا حدودی با کاهش ورودی مواجه شده که بطور متوسط ۶۰ درصد این سدها پر بوده و نیازمند برنامه ریزی و مدیریت دقیق برای عبور از شرایط کم آبی هستند.
وی با بیان اینکه سازمان های مربوطه باید با تامین کردن آب از منابع دیگر، چاه های اضافه شده را مسدود کنند، اضافه کرد: در این شرایط در کنار فرهنگ سازی برای مصرف بهینه و کاهش هدر رفت ناشی از فرسودگی شبکه، توصیه‌ی من تامین کسری آب شرب تبریز از طریق انتقال آب از حوضه های دیگر، بازچرخانی آب، کاهش هدر رفت در شبکه، جایگزین نمودن مصارف صنعتی با آب های غیر متعارف و آزاد سازی ظرفیت های شرب استان بوده اما استفاده از آب زیرزمینی و افزایش چاه های شرب را توصیه نمی‌کنم چرا که وضعیت آبخوان ها خوب نبوده و با بیلان منفی مواجه است که به عنوان یک منبع پایدار برای تامین آب شرب تلقی نمی‌شود.
وی افزایش تلفات در شبکه‌ی توزیع و آبرسانی کشور را مسئله‌ی بعدی مطرح کرد و متذکر شد: این تلفات ناشی از فرسودگی تاسیسات و اسراف در مصرف است که تبریز هم از این شرایط مستثنی نبوده و تلفات ۳۰ درصدی یعنی هدر رفت ۳۰ تا ۳۵ میلیون مترمکعب آب وجود داشته که درصورت بروزرسانی بخشی از شبکه و رساندن به استاندارد های جهانی به اندازه‌ی ظرفیت سد نهند، آب هدر نخواهد رفت.
مجنونی نیز بیان کرد: آب انتقالی به تبریز در برابر حق آبه‌ی زیست محیطی دریاچه ارومیه ناچیز است اما عده‌ای در فضای مجازی، شهر تبریز و برداشت آب زرینه رود را به عنوان یکی از عوامل خشک شدن دریاچه ارومیه عنوان نموده‌اند که هیچ آماری مبنی بر میزان خروج آب مجازی از آذربایجان شرقی و ورود به استان های مجاور در قالب برق، سوخت و محصولات پتروشیمی وجود ندارد.
وی در پایان تاکید کرد: در سال های گذشته اقدامات بسیاری در این خصوص انجام شده و پروپوزال های تخصصی به منظور تدوین نقشه‌ی راه آب استان، تعیین آب مجازی و بیلان آبی تهیه شده اما هر بار به دلیل عدم قرار گرفتن در اولویت های پژوهشی، به ورطه‌ی فراموشی سپرده شده است.//ایسنا
انتهای پیام
