#تهران و #واشنگتن به رغم بروز نشانه‌هایی از تلاش مشترک برای کنترل منازعه تا مرز شدت #بحران ، ترجیح خود را بر دوری از جنجال‌های رسانه‌ای قرار داده و «#دیپلماسی پنهان» را در دستور کار دارند. برای مثال، گفت‌‌وگوهایی که گفته شده به‌گونه غیر مستقیم در مسقط( پایتخت #عمان ) و مستقیم در محل #سازمان_ملل متحد(نیویورک) انجام و یا ادامه دارد نمی‌تواند به تبادل زندانیان میان دو طرف محدود باشد. واقعیت این است که موضوع زندانیان، همواره تابعی از اختلافات و مناقشات تهران و غرب بوده است. هرگونه گشایش دراین باره نیز با خود پیامدهای تازه را به همراه داشته است. بنابراین، وقتی سخن از آغاز روند عادی سازی اوضاع به میان می‌آید، لازم است همه مختصات اختلافاتی را در نظر آورد که به تنش مدت‌دار کنونی انجامیده است. این همان شرطی است که پیشتر از این‌ها تهران و طرف‌های غربی برآن تأکید داشتند؛ یعنی یا مذاکره برای توافق درباره همه چیز و یا عدم توافق بر سر هیچ چیز.
حال پرسش این است که آیا طرف‌ها گفت‌گوهای خود را درچارچوب تمامی اختلافات متمرکز کرده‌اند؟ یا تلاش با نتیجه نامعلوم را برای چگونگی ادامه وضع انجمادی بدون خطر نزدیک شدن به نقطه جوش که از کنترل همه طرف‌ها بیرون خواهد شد؟ اگرچه تهران با دادن چراغ سبز به آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای برای همکاری فعال، یکی از مهم‌ترین گام هایش را در خدمت به کاهش تنش‌ها برداشته، اما این مهم هنوز فاصله میان تهران و غرب را تا عادی سازی روابط نمی‌تواند پر کند. غربی‌ها برای ازسرگیری گفت‌‌وگوهای هسته‌ای – که بی‌تردید متفاوت از آنچه خواهد بود که در سال ۲۰۱۵ میلادی به توافقنامه برجام انجامید – حل اختلافات میان تهران و آژانس هسته‌ای را پیش‌شرط آغاز هرگونه گفت‌‌وگوهای تازه خوانده‌اند. در این حال در نگاه آنان، گفت‌‌وگوهای تازه باید شامل مواردی باشد که برنامه‌های ایران را در سیاست‌های بازدارنده‌اش در برابر تهدیدات نظامی و نگرش‌هایش در سیاست خارجی شامل شود. در این صورت آیا تهران تن به چنین خواستی می‌دهد؟ /دیپلماسی ایران
