در هر اتفاق ناگوار می گویند کار خودشونه، زنگ خطر جدی برای نظام

جنایتی که در ماه های اخیر علیه دانش آموزان شکل گرفته و آنها را با موادی ناشناخته، دچار عوارض جسمی و روحی متعدد کرده، دغدغه ای واقعی برای مردم ایران به ویژه دانش آموزان دختر و خانواده های آنان است.

گزاره های دیگر در افکار عمومی شکل گرفت؛ از جلمه:

الف) کار خود نظام است و می خواهد از جنبش “زن ، زندگی ، آزادی” انتقام بگیرد.

ب) کار #نظام نیست ولی جریانی مخفی و ناسازگار با اصل جمهوریت که به درون نظام نفوذ کرده، با توانی که به هم رسانده است، عامل اصلی این ماجراست تا بخش مبتنی بر مردمسالاری دینی نظام را به نفع تفسیر افراطی از حکومت #اسلامی تضعیف کند و به هدف های بلند بعدی برسد.

ج) کار #دشمنان خارجی نظام است که با بهره گیری از عوامل داخلی شان به #مدارس حمله می کنند تا نظام را در مخمصه ای جدید قرار دهند.

د ) قضیه مرتبط با شیطنت های #دانش_آموز است که با انتشار موادی در مدرسه دنبال هیجان آفرینی و تعطیلی کلاس ها هستند.

ه ) کار هیچ کدام نیست و دانش آموزان دچار هیستری جمعی شده اند و فکر می کنند که مورد حمله قرار گرفته اند.

این که مد شده است هر اتفاق ناگواری می افتد می گویند “کار خودشونه” ، زنگ خطری بزرگ برای هر نظام سیاسی است و هر حکمرانی مبتنی بر عقلانیت، باید بی‌درنگ چاره ای برای این دو کلمه که نتیجه افت سرمایه اعتماد اجتماعی است، بیندیشد.

اما در موضوع حاضر اولین سؤالی که باید پرسید این است که چرا نظام باید دست به چنین کار احمقانه ای بزند؟
این حرف که نظام می خواهد از جنبش زن، زندگی، آزادی انتقام بگیرد، همان اندازه بی بنیاد و مضحک است که حرف آن نماینده مجلس که می گفت دشمنان می خواهند از دانش آموزان انتقام بگیرند چون در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت کرده بودند!

در این کار، نه تنها هیچ نفعی برای نظام نهفته نیست که سرتاسر ضرر و زیان است چرا که نظام سیاسی را در موقعیت انفعال قرار داده است بدان حد که دانشجویی به سعید جلیلی می گوید که شما عرضه حفظ امنیت دانش آموزان را هم ندارید.

یک دانشجو خطاب به سعید جلیلی: اگر مسمومیت ها کار دشمن است، پس خیلی بی عرضه اید

ماجرای مدارس با دو باور مانند گازانبر، نظام را در تنگنا قرار داده است: عده ای ترویج می کنند که کار خود نظام است و گروهی می گویند اگر کار نظام نیست پس ناتوان هستند.
هیچ نظامی در هیچ جای دنیا و هیچ نقطه تاریخ، کاری نمی کند که نتیجه اش این باشد.

وانگهی باید به این اندیشید که اگر کار نظام است آخرش چه می شود؟ یا نظام در جایی بدون این که مجرمان را شناسایی و معرفی کند، پروژه را خاتمه می دهد ، یا عوامل این کار را دستگیر و محاکمه می کند.
فرض اول بدان معناست که نظام چند ماه علیه خود کار کرده و نهایتاً به اعتبار خود تیر خلاص زده است و مورد دوم یعنی قربانی کردن وفادارترین و پای کار ترین نیروهای نظام ؛ و چرا باید یک نظام نیروهایی که این قدر مطیع او هستند که حتی به کودکان هم حمله می کنند، بسوزاند و بقیه نیروهایش را ناامید کند؟ آن هم برای چه؟ برای هیچ!

حتی اگر مجرمان واقعی شناسایی و دستگیر و معرفی و محاکمه شوند، باز هم برای نظام ۲ هزینه متصور است: اول این که در قلمرو حاکمیتی اش، ماه ها جولان داده اند و دوم این که باز عده ای باور نخواهند کرد و نظام باز هم هزینه اعتباری خواهد داد.

از سوی دیگر بعد از ناآرامی های اخیر که واقعاً برای نظام گران تمام شد، معقول نیست که نظام جبهه دیگری علیه خود آغاز کند و دوباره به نقطه صفر ماجراهای اخیر برگردد. /خبرآنلاین