بیماری عصر چارلی چاپلین

رفت و آمدها و حضور پر تعداد مامورین پلیس و #انتظامات در محوطه مصلی #تبریز خبر از برگزاری برنامه‌ای می‌داد که به احتمال خیلی زیاد در #سطح_ملی بود.

به پوسترها و بنرهای اطلاع رسانی خیابان #مصلی نگاه می‌کنم” همایش #چادرهای_آسمانی” را که می‌بینم به طرف سالن همایش مصلی می‌روم.

در ورودی سالن همایش عکس تعدادی از شهدای دانش آموز مدرسه زینبیه میانه که در اثر بمباران صدام جنایتکار به شهادت رسیده‌اند قرار داده شده و در کنار آنها پوستر و بنر نوشته‌ای به حالت ایستاده قرار دارد.
بیماری عصر #چارلی_چاپلین

همان ابتدا از دور تیتر پوستری مرا به طرف خود می‌کشاند نزدیک‌تر شده و تیتر مطلب را می‌خوانم” بیماری عصر چارلی چاپلین”

در این #پوستر بخشی از نامه چارلی چاپلین کمدین معروف به دخترش نوشته شده است” دخترم جرالدین من زمان درازی را در سیرک زیسته‌ام و همیشه و هر لحظه به خاطر بندبازانی که از ریسمانی نازک راه می‌روند نگران بوده‌ام، اما این حقیقت را با تو بگویم دخترم مردمان روی زمین استوار بیشتر از بندبازان روی ریسمان نااستوار سقوط می‌کنند.

بدن تو روی #صحنه فقط با یک تکه ابریشم حریر پوشیده شده است، برای خاطر هنر می‌توان حتی برهنه روی صحنه ظاهر شد اما وقتی از روی صحنه پایین می‌آیی نه تنها باید لباس بپوشی بلکه باید پاکدامن‌تر هم باشی.

دخترم، هیچکس و هیچ چیز را در این جهان نمی‌توان یافت که شایسته آن باشد که دختری حتی ناخن پای خود را به خاطر آن عریان کند.

برهنگی بیماری زمان ماست، اما تن عریان تو باید برای کسی باشد که که روح عریانش را دوست داشته باشی.

من پیر هستم و شاید صحبت‌هایم برای تو خنده‌دار به نظر بیاید. اما به نظرم بدن برهنه تو باید متعلق به کسی باشد که عاشق روح برهنه تو شود. شاید این نظر برای یک دهه پیش باشد اما تو نترس و نگران نشو، اگر فکرت در این مورد یک دهه به عقب برگردد این تو را پیر نمی‌کند. اما من دوست دارم که تو آخرین کسی باشی که تبعه جزیره برهنه‌ها است.”

بخش‌هایی از این نامه را می‌خوانم و وارد سالن همایش می‌شوم، ساعت ۱۰ قبل از ظهر است و تقریبا سالن همایش مصلی پرشده است.

در ورودی سالن چهار، پنج نفر از دختران جوان که انتظامات سالن را بر عهده دارند مهمانان را راهنمایی می‌کنند تا در صندلی‌های خالی بنشینند.