اتفاق‌هایی که در دولت روحانی افتاد و نیفتاد
داوود امیریان با نقد وضعیت فرهنگ در دولت حسن روحانی می‌گوید: فرهنگ دغدغه مسئولان نبود.
این نویسنده در گفت‌وگو با خبرنگار درباره مدیریت فرهنگی به ویژه در حوزه ادبیات و کتاب در دولت یازدهم و دوازدهم اظهار کرد: در بخش کتاب اتفاق ویژه‌ای نیفتاد؛ رکود، دل‌زدگی، افسردگی و مسائل دیگر همه دست به دست هم داد و در این سال‌ها اتفاق خاصی نیفتاد. ما در این چندساله حتی یک کار شاخص نداریم. زمان آقای خاتمی و آقای رفسنجانی آثاری چاپ شد که الان جزء آثار کلاسیک و کارهای ماندگار ایران است اما از زمان آقای احمدی‌نژاد تا کنون اتفاق ویژه‌ای نیفتاده یا کتابی که شاخص باشد که در ذهنم مانده باشد و بگویم این‌ها ماحصل دولت‌های اخیر هستند نبوده است.
او در ادامه گفت: در دوره آقای احمدی‌نژاد وفور پول شد، قیمت نفت بالا رفت و دلار زیادی آمد اما اتفاقی در حوزه کتاب نیفتاد جز اتفاق‌های خرافه‌پرستانه. در زمان آقای روحانی هم اتفاقی نیفتاد و وزیران ارشاد کاری انجام ندادند، در سینما سانسور و فیلم‌های توقیفی بیشتر شد به نحوی که صدای همگان را درآورد و همه می‌گفتند صد رحمت به دولت قبل! زمان شمقدری و سجادپور خیلی از فیلم‌ها مجوز می‌گرفتند و این‌همه گیر و گرفتاری نبود اما متأسفانه در دولت روحانی خیلی از فیلم‌ها مجوز نگرفتند؛ از جمله «رستاخیر» احمدرضا درویش که توقیف شد.
امیریان در ادامه اظهار کرد: در حوزه کتاب نیز با افزایش سانسور مواجه بودیم. در این دولت سانسور بیشتر بود که این موضوع یا به خاطر ترس‌شان بود و یا این‌که فشارهای بیرونی وجود داشت و نهادها و ارگان‌های دیگر فشار می‌آوردند و جلو چاپ کتاب را می‌گرفتند و مجوز کتابی که چاپ شده و به چاپ چندم هم رسیده بود باطل می‌شد.
این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان همچنین درباره طرح‌های کتاب و کتاب‌خوانی گفت: این‌ها کارهای دم دستی بود، انگار سرطان داشته باشی و برایت استامینوفن کدئین تجویز کنند تا دردت را آرام کند. زمانی کتاب‌های ما ۳۰هزار تا و ۱۰هزار تا چاپ می‌شد اما الان به ۲۰۰ تا و ۵۰۰ تا رسیده که فاجعه است و منجر به افسردگی و یأس شده و باعث شده کار شاخص نداشته باشیم. در این دولت حتی به کارهای محمود دولت‌آبادی مثلا «کلنل» اجازه چاپ ندادند. این‌ها بد است. اگر ادعای تدبیر و امید داشتند، که من هم به آن رأی داده بودم، نتوانستند کاری کنند، نه شجاعت داشتند و نه جسارت که دفاع کنند. دادن تخفیف برای خرید کتاب که نوعی سوبسید است، فقط مسکن و مرهم است و به درد نمی‌خورد. در این سال‌ها فرهنگ دغدغه مسئولان نبود. خود من برنده کتاب سال شدم، اما در این سال‌ها آن‌قدر بهانه کردند و بخش ادبیات کودک و نوجوان را حذف کردند؛ کتاب سال زیرمجموعه‌های زیادی دارد اما جرأت نکردند بخش‌های دیگر را حذف کنند و زورشان به ادبیات کودک و نوجوان رسید. جایزه «جلال» هم مسخره‌بازی شد، از ۱۱۰ سکه رسیدند به ۲۰ میلیون.
نویسنده «گردان قاطرچی‌ها»، «داستان بهنام» و «برادر من تویی» در ادامه بیان کرد: حرفم این است که چرا باید تیراژ کتاب‌مان به ۵۰۰ نسخه و ۲۰۰ نسخه برسد؟ فقط ادعا داریم که ما ملت فرهنگی هستیم اما نتوانستیم در این حوزه درست کار کنیم. الان تعداد زیادی از بچه‌ها ترک تحصیل کرده‌اند. آن‌قدر دعواهای سیاسی بالا گرفته که فرهنگ مسخره‌بازی شده است. در مجلس هرکس را که نمی‌تواند در یک کمیسیون جایی پیدا کند، در کمیسیون فرهنگی می‌گذارند. کار فرهنگی فقط شعار دادن نیست اما آن‌ها فرق فرهنگ را با چیزهای دیگر نمی‌دانند. در بخش‌های فرهنگی از نهادهای امنیتی آدم آورده‌اند. طرف فرق تعزیه و تئاتر را نمی‌داند، در عمرش کتاب نخوانده، فرق داستان و مقاله را نمی‌داند اما همین‌ها برای فرهنگ تصمیم‌گیری می‌کنند. این اتفاق در دولت آقای روحانی افتاد و این‌ها فاجعه است. متأسفانه سانسور زیاد شده؛ می‌گفتند زمان آقای رفسنجانی سانسور زیاد بود اما فکر می‌کنم دوره آقای روحانی بیش از همه بود؛ یا شجاعت و وجودش را نداشتند که جلو خیلی جاها بایستند و یا خودشان هم دوست داشتند که این اتفاق بیفتد. به قول معروف «آسه بیا آسه برو که گربه شاخت نزنه».
داوود امیریان همچنین درباره پیشنهادهایی که در حوزه ادبیات و کتاب برای دولت جدید دارد با انتقاد از برنامه وزیر جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی و مواضعش مثلا در قبال خانه سینما گفت: شاید کسان دیگری و مشاوران برنامه را تدوین کرده‌اند اما همه این‌ها به نام او تمام می‌شود.
