سردشت شهر آرزوهای خردلی

سردشت شهر آرزوهای خردلیسال ۱۳۶۶ و اوایل تیرماه، شهر سردشت پر از سکوت بود، از نقل و نبات بعثی ها هنوز خبری نبود، مردم روز آرامی داشتند، هنوز خبری از بمب افکن های عراقی نبود؛ همه مشغول زندگی خود بودند، بازاری ها مشغول کسب و کار و زنان در خانه در کنار فرزندان مشغول امور روزانه که ناگهان هواپیماهای بمب افکن عراقی در بالای شهر ظاهر شدند، سرو صدای مردم بلند شد، هواپیماها! هواپیماها! به زیرزمین ها پناه ببرید.
این نجوای مردم بود، بعد از گذشت دقایقی صدایی از انفجار به گوشها نرسید، اوضاع آرام بود مردم بعد از گذشت مدتی از پناهگاه ها خارج شدند؛ از انفجار خبری نبود، تنها دودی سفید رنگ از هواپیماها خارج شده بود.
مردم شاد از اینکه بمباران ندارند، با خوشحالی از پناهگاه هایشان خارج شدند، ولی بوی سیر گندیده آنها را اذیت می کرد در یک لحظه چهره شهر دگرگون شد، تاول ها روی پوست ها خودنمایی کرد، چشم های بسیاری کور و متورم شد و بدن برخی ها سوخته، تنگی نفس امان مردمی را که در معرض بمباران مستقیم بودند را بریده بود.
چهره شهر رنگ خاکستری به خود گرفته بود، مردم سوخته بودند، طراوت و شادابی ها رنگ باخته بود و مردم وحشت زده نمی دانستند چه کار کنند.
پیکر بی جان کودکان، زنان و مردان در گوشه گوشه شهر بر زمین افتاده بود و این یعنی شیمیایی.
برخی درهمان روز دچار ایست قلبی شدند و برخی دیگر در جدال با مرگ در فاصله هفت تا سی روز بعد از انتقال به بیمارستان شهید شده و جان به جان آفرین تسلیم کردند.
شادی به یکباره از چهره شهر رخت بربسته بود، همه مرگ را به انتظار نشسته بودند، مجامع بین المللی سکوت کرده بودند و لاله های درون سردشت آرام آرام و یکی پس از دیگری پژمرده می شدند.
پیروان دروغین حقوق بشر و دموکراسی تبدیل به حامیان رژیم بعثی متجاوز شده بودند و از حقوق بشر فقط پیکرهای بی جان زنان و مردان و کودکان بی گناه شیمیایی شده برجا مانده بود.
یک سوم سردشتی ها که در بازار مشغول کسب و کار بودند به دلیل برخورد مستقیم بمب خردل در داخل بازار به شهادت رسیدند و شهادت این بیگناهان محکوم به مرگ امروز برگ سیاهی  بر کارنامه مدعیان دروغین حقوق بشر است.
هنوز با گذشت سال ها از بمباران شیمیایی آثار رنج و درد در چهره شهر به چشم می خورد، هنوز نفس ها به سختی بالا می آید، هنوز زخم ها سرباز است، هنوز تاول ها جاخوش کرده اند، هنوز طعم تلخ خردل با گوشت و خون مردم این دیار عجین است، هنوز سینه ها داغدار است، هنوز در این مکان مردم مرگ را به انتظار نشسته اند و اگر چه هنوز باب شهادت در این شهر باز است و هنوز غیرت ایرانی در آنها موج می زند.
سردشت دیگر مثل گذشته زمینش سبز و آسمانش آبی نیست و مردمش شاد نیستند، همه اینجا داغدارند.
اما چه کسی جوابگوی این بیرحمی ها در حق مردم سردشت است، چه کسی می تواند چهره این شهر پژمرده را دوباره شاد کند و چه کسی جوابگوی داغ مادران و پدران این شهرداغدار است ؟
مگر این مردم بیگناه چه کرده بودند که تاوان به این سنگینی پرداختند، جرمشان چه بود به جز غیرت، نمی خواستند کشورشان چندپاره شود، دوست داشتند ایرانشان سربلند بماند تنها همین و آیا این جرم بزرگی بود؟
امروز سردشت به رغم گذشت چندین سال هنوز سیمای واقعی خود را پیدا نکرده و آلام و دردها را به راحتی می توان در سیمای مظلوم و درد کشیده آن به وضوح دید.
رییس انجمن حمایت از حقوق جانبازان شیمیایی سردشت در خصوص مظلومیت مردم این دیار سرفراز به خبرنگار ایرنا گفت: با توجه به اینکه سر دشت شهر کوچکی است و در ایام جنگ تحمیلی ۶ بار مورد حمله راکدهای شیمیایی قرار گرفته، اغلب مردم دچار آسیب های جسمی و روحی شده اند، ازاین رو باید مسوولان برای ارایه خدمات درمانی و بهداشتی به مردم تمهیدات کافی را بیاندیشند.
صالح عزیزپور اقدم به نقش بارز رسانه های گروهی در انعکاس مشکلات مردم اشاره کرد و یادآور شد: اصحاب رسانه باید کمبودهای موجود دراین منطقه را به اطلاع مسوولان برسانند و دراین ارتباط با مشارکت نهادهای مردمی چاره اندیشی کنند.
البته اکنون که موضوع بیماری کرونا و آسیب های آن به افراد بیمار به ویژه بیماران ریوی آشکار است، تمهیدات ویژه ای برای شهرستان سردشت اندیشیده شده تا هزاران مصدوم شیمیایی این شهر از  شر کرونا در امان باشند.
رییس دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی آذربایجان غربی در این خصوص گفت: سردشت به خاطر شرایط ویژه و وجود ۴۰۰ جانباز شیمیایی بالای ۵۰ درصد با آسیب ریوی از اهمیت بسیاری برخوردار است و تمهیدات ویژه ای برای آن اتخاذ شده است.
دکتر جواد آقازاده گفت: تمام تلاش ما جلوگیری از بروز بیماری کرونا در بین همه اقشار به ویژه جانبازان شیمیایی است که امیدواریم با همراهی مردم به این مهم دست یابیم.
رژیم بعث عراق در هفتم تیر ۱۳۶۶ با استفاده از بمب‌های شیمیایی چهار نقطه پرازدحام سردشت را بمباران کرد که در این حمله ناجوانمردانه ۱۱۹ نفر از ساکنان غیرنظامی شهر شهید و بیش از هشت هزار نفر نیز در معرض گازهای سمی قرار گرفتند و دچار مصدومیت شیمیایی شدند.
بمباران شیمیایی شهر مرزی سردشت فجیع‌ترین تهاجم شیمیایی بود که آثار و مشکلات بسیاری به وجود آورد و در پی آن سردشت اولین شهر قربانی جنگ افزارهای شیمیایی در جهان پس از بمباران هسته‌ای هیروشیما نام گرفت.
شهرستان مرزی سردشت در جنوب آذربایجان‌غربی واقع شده و ۸۵۷ شهید و چهار هزار جانباز تقدیم انقلاب اسلامی کرده است.